آرامگاه حافظ در روز حافظ تعطیل است

امروز يعني بيستم مهرماه ،سالگرد درگذشت خواجه حافظ شيرازي و روز بزرگداشت گل سر سبد شعراي پارسي زبان بهانه مناسبي حاصل شد تا يكي از مكشوفاتي راكه از دل ديوان پر از رمز و راز سر سلسله رندان كه آرامگه اش به راستي زيارتگه رندان جهان شد استنتاج كرده ايم بر ملا كنيم. تعارفات را به كنار مي گذاريم و همچون حافظ پرده را درمي اندازيم و همچنانكه وي با لسان غيبش پيش بيني كرد چگونه آرامگه اش زيارتگه رندان جهان است اثبات مي كنيم چگونه در لابه لاي اشعار پر از ايهامش جنبش سبز ايران را پس از گذشت شش قرن پيش بيني كرده است. گويي وقتي در دل نيتي مي كني تا ديوان حافظ را تورقي نمايي بدون آنكه حتي آداب و تشريفات مرسوم را نيز بجا آوري حافظ خود با تو سخن مي گويد. براي تدوين اين نوشته اولين وقت صبح را اختصاص دادم. ابتدا يك نسخه التكرونيكي از ديوان را به اصطلاح دانلود كردم تا امكان جستجوي واژه سبز را بيابم. در هنگام جستجو تصويري از سبزپوشان ايراني و رهبران بي آلايش آن در مقابل ذهنم قرار داشت. وقتي سبز را وارد كردم و فرمان به جستجو دادم حافظ گفت: هركه را با خط سبزت سر سودا باشد پاي از اين دايره بيرون ننهد تا باشد اين بيت پايه مناسبي شد تا دريابيم چگونه حافظ براي نخستين بار رندانه از اين رنگ براي ترسيم ايده ال هاي خويش بهره برداري كرده است. حافظ در اين بيت سبز را با مفهوم عشق پيوند مي زند. گويي كه عشق را به رنگ سبز مي آرايد و آن را نماد عاشقان مي سازد. به نظر حافظ هر كس با عشق كه حافظ آن را با خط سبز كه نماد زندگي و طراوت و تازگي است استعاره كرده است سروكاري داشته باشد تا هست و وجود دارد نمي تواند از آن دست بكشد. اما وقتي پا را فراتر مي گذاري و قدري بيشتر در اقيانوس حافظ غوطه ور مي شوي اشعار نيز مبهم تر مي شود و مقصود و معناي حافظ از سبز عارفانه تر و پر مغز تر. بويژه آنجا كه مي گويد: خال سر سبز تو خوش دانه عيشي است ولي بر كنار چمنش وه كه چه دامي داري در اينجا حافظ تعبير عشق از رنگ سبز را به اوج خويش رسانده است و آن را تا حد مفهومي فريبنده و دلربا از رنگ سبز ارتقا مي دهد. در همين اثنا در ميان جستارهاي خويش به شعري برخوردم كه بنظر مي رسد براي حال و هواي امروز ما سروده شده است. در زيبايي اين شعر بهتر آن است كه خوانندگان خود قضاوت كنند. رند ما در بيت دوم ...